Mascha Gesthuizen werd geboren in een klein dorp aan de Waal. Terwijl ze langs de oever fietste op weg naar school, verzon zij al verhalen.
Mascha werkte tot 2014 als huisarts in haar eigen praktijk in de Achterhoek. Daarna startte zij met een opleiding aan de Schrijversacademie. Regelmatig trekt zij met haar hond het bos in om met een scherpe verhaallijn of een bijzonder plot thuis te komen.
In mei 2018 is haar debuutroman 'Halverwege het einde' door Futuro Uitgevers uitgebracht. Momenteel schrijft zij aan haar tweede roman.
Op 17 januari 2022 is het weer blue monday. De Dag van het jaar die de meest deprimerende heet te zijn.
Foto: Mascha GesthuizenFoto:
Blauw
De kleur blauw had vroeger in de zeilscheepvaart met rouw te maken. Als een schip zijn kapitein of officier verloor, dan verfde de bemanning rondom het schip een blauwe band. Deze band (en een blauwe vlag) lieten bij thuiskomst duidelijk zien dat men de “blues” had, in de rouw was. (Bron: St. beleven.org)
Formule
De Britse psycholoog Cliff Arnall bedacht in 2005 een wetenschappelijk verantwoorde formule waaruit zou blijken dat de maandag van de laatste volle week van januari de dag is waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig voelen. Dit zou te maken hebben met het feit dat goede voornemens mislukt zijn en de vakanties ver weg lijken. Daarnaast zijn de dagen nog donker en is de maandag voor veel mensen de eerste dag van de werkweek. (Bron: St. beleven.org)
Blue monday is dus niet per se de dag waarop de meeste zelfmoorden gepleegd worden, zoals wel eens wordt gedacht.
Supportsday
In Halverwege het einde lees je dat het voor sommige mensen bijna altijd Blue monday is. Net als Ubele, de hoofdpersoon in Halverwege het einde, kunnen veel mensen op hun Blue mondays wel wat aanspraak en steun gebruiken (en ook op andere dagen.) Daarom roep ik jou op tot actie over te gaan. Wie in jouw omgeving heeft jouw hulp, gevraagd of ongevraagd, hard nodig op deze dag? Bak koekjes, een cake, neem theezakjes mee, of een bloemetje en ga eens bij iemand langs. Support helpt. Ook op Blue monday. Stuur een foto van jouw supportpakket en met jouw toestemming plaats ik die op facebook, instagram of twitter.
Het is een donker gat. Geen idee hoe diep het is of wat voor soort gat het is. Een hol van een dier lijkt onwaarschijnlijk. Klaas kijkt Floris aan. ‘Wat doen we?’ fluistert hij, ‘gaan we erin? Floris schudt resoluut zijn hoofd. ‘Nee! Wie weet wat daar is? Straks worden we gegrepen of komen we vast te zitten. Het kan wel een valkuil zijn.’ Ze komen overeind. Klaas ziet Floris’ wit weggetrokken gezichtje en begint te lachen. ‘Schijtert. Jij durft ook niks. Wat kan er gebeuren?’ Floris laat zijn hoofd hangen en waggelt weg. Klaas is altijd zoveel flinker dan hij … Maar hij durft het gewoon niet. Het donkere gat heeft iets grimmigs. Vanuit de diepte lijken geluiden op te stijgen om nog maar niet te spreken van de walmende stank. Niet dat hij iets ruikt of hoort, nee, zo stelt hij het zich voor en dat is al erg genoeg. Tot overmaat van ramp begint Klaas ook nog om hem heen te dansen. Hij houdt zijn handen voor zijn oren om het gedrein niet te hoeven horen.
Bij gebrek aan respons houdt Klaas uiteindelijk op. Samen sjokken ze door het bos richting de weg waar ze hun fietsen aan een boom hebben getekend. ‘Zeg, als we nu toch eens teruglopen,’ Floris kan niet geloven dat hij het is die dit fluistert, ‘en met een stok in het gat porren. Misschien komen we erachter hoe diep het is.’ Hij voelt hoe de rillingen langs zijn rug lopen. ‘Ik heb grote takken zien liggen, die kunnen we er een heel eind insteken.’ Klaas heeft nog geen seconde bedenktijd, hij heeft zich al omgedraaid voor Floris uitgesproken is. Roekeloos, denkt Floris. Dan volgt hij zijn vriend. Het trillen van zijn lichaam probeert hij te negeren, hij heeft nu deze stap gezet, nu moet hij de consequenties aanvaarden. Naarmate ze weer dichter bij het hol komen, vertraagd zijn pas, tot Klaas hem uiteindelijk bij de hand pakt. ‘Kom vriend, zo komen we er nooit achter wat de tak ons vertelt over het gat.’ Hand in hand lopen ze het laatste stuk. Aan de rand van het gat turen ze de diepte in.
Klaas klimt over de rand van het gat en laat zich erin zakken. ‘Hé, wat doe je,’ roept Floris. De angst doet zijn stem overslaan. ‘Ik ga op onderzoek uit.’ Hij draait zich om en verdwijnt in het donker. Floris rent besluiteloos heen en weer. Hij roept Klaas maar krijgt geen antwoord. Zijn handpalmen worden klam en steeds trekt een rilling langs zijn rug. Dan besluit hij zijn vriend toch te volgen. Misschien heeft Klaas hulp nodig? Stel dat hij vast is komen te zitten? Mompelend klimt Floris over de rand en laat één hand over een wand van het gat glijden. Nu hij erin staat, valt pas op hoe groot het is. Hij hoeft niet eens te bukken om te kunnen lopen. Voetje voor voetje verdwijnt hij in het donker, hij zorgt dat hij contact houdt met de wand. Het vocht uit de aarden vloer en wand trekken koud op. Naarmate hij verder komt, lijkt het gat steeds meer op een gang. Zou het gaan om een onderaards hol? Een kamer, gegraven door schatbewaarders, zoals hij in de boeken heeft gelezen? Zijn angst begint plaats te maken voor nieuwsgierigheid. Van Klaas ontbreekt ieder spoor. Achter hem verdwijnt het licht van buiten. Voor hem wordt een zwak schijnsel zichtbaar. Als hij verder loopt, ziet Floris dat er hier en daar kaarsen neergezet zijn. De vlammen dansen door een trek. Dat betekent volgens Floris dat er aan de andere kant een uitgang moet zijn. Even twijfelt hij maar dan vermant hij zich. Stap voor stap passeert hij de kaarsen. Dan komt hem een zacht geroezemoes tegemoet. Onmiddellijk klopt zijn hart twee keer zo snel. Hij spitst zijn oren maar kan de geluiden niet thuisbrengen. Hij stuit op een dik velours gordijn. Aan de andere kant wordt gelachten en gezongen.
Foto: internet, bakkerij Ammerlaan
Floris steekt zijn hoofd door de spleet. Hij kijkt naar een bizar tafereel. Op steigers liggen kinderen wortels te bevrijden van aarde. In de ruimte staan lange tafels met limonade, chocolade, snoep, erwtensoep, kip aan het spit, speenvarken, friet met mayonaise, moorkoppen en slagroomsoezen en chocolademelk en nog veel meer. Kinderen doen zich tegoed en klimmen daarna op een steiger om het preciezen werkje te hervatten. Andere kinderen komen van de steigers af en proppen een moorkop in hun mond. Nergens zijn volwassenen. Dan krijgt Floris Klaas in het oog. Hij roept hem. Klaas legt hem uit dat ze de Zero Footprint Kerstbomen Fabriek gevonden hebben. Kinderen die hun eigen toekomst willen bewaken, zijn begonnen met de productie van kerstbomen die eeuwig meegaan. Simpelweg door de wortels met zorg vrij te maken zonder ze te beschadigen. Alleen zo blijven de bomen goed en kunnen ze na een paar weken als kerstboom te hebben gefunctioneerd, met succes terug gepoot worden. De bomen mogen maximaal drie weken bij hun gastheer blijven, om de kans op succes te vergroten. Daarna worden de wortels uitgebreid gebaad in water en als de boom weer in zijn gat komt te staan, worden ze heel voorzichtig met kleine schepjes grond weer toegedekt. ‘Wist jij dat?’ ‘Ik zit in de organisatie, Floris.’ ‘Waarom heb je me niks verteld?’ ‘Je moest het zelf ontdekken. Zo blijft de kracht van het project behouden. Floris kijkt hem niet begrijpend aan. Klaas haalt zijn schouders op. ‘Doe je mee? De ZFKF kan nog wel wat hulp gebruiken.’ Floris gloeit vanbinnen. Hij heeft zijn angst overwonnen en kijk wat hem dat brengt! Een kamer vol lekkers, vrienden en vriendinnen en kerstbomen die bijdragen aan een gouden toekomst. ‘Zeker doe ik mee! Maar eerst wil ik zo’n lekkere kippenbout!’
Iedereen kan als hij zich zorgen maakt over een kind (anoniem) advies vragen en melden bij Veilig Thuis (0800-2000, gratis en 24/7 bereikbaar). Kinderen en jongeren kunnen ook om raad vragen bij de Kindertelefoon (0800-0432 en via de chat, elke dag van 11.00 tot 21.00 uur).
Voor professionals is de Meldcode kindermishandeling en huiselijk geweld de leidraad voor het omgaan met vermoedens van kindermishandeling. De meldcode geeft aan wanneer je advies vraagt of meldt bij Veilig Thuis.
In De stier is huiselijk geweld een belangrijk thema. Ik koos ervoor hierover te schrijven vanwege het belang van aandacht voor huiselijk geweld en in het bijzonder kindermishandeling, omdat dat noodzakelijk is voor het doorbreken van taboes om rover te praten en het te kunnen stoppen. Lees daarom De stier en kom in actie als dat nodig is. Deze kinderen kunnen niet zonder onze hulp.
Sinds 2006 wordt er jaarlijks een Week van respect gehouden. Leer hier meer over de week van respect, georganiseerd door de Respect Foundation. Zij doen dit om een vuist te maken tegen tekenende spanningen in de maatschappij.
Download logo week van respect
Een belangrijk onderdeel tijdens de Week van respect is #ikdeelmijnverhaal.
Thema’s als pesten en huiselijk geweld zijn nauw verbonden met respect. Deze thema’s komen aan bod in mijn romans Halverwege het einde en De stier en dat is de reden waarom ik deze Week van respect onder de aandacht wil brengen bij iedereen die het maar lezen wil. Bezoek de website via de link hierboven en deel je verhaal.
Foto: website week van respect 2021
Er zijn nog meer manieren om een bijdrage te leveren aan de Week van respect. Zo is er een communicatiekit voor sprekers en er zijn gastsprekers beschikbaar. Maar je kunt ook zelf iets doen. Laat zien dat jij hier ook achter staat en maak een foto van jou met je respect-button en deel hem op je social media tijdens de Week van respect.
3 november 2021 is de dag tegen lage rugpijn. Wij koppelen er een winactie aan.
3 november is uitgeroepen tot dag tegen rugpijn. Initiatiefnemers zijn WFC en NCA. Dit jaar verdienen kinderen extra aandacht van de NCA. Kijk op hun website voor meer informatie.
In De stier wordt hard gewerkt door tweeling Joris en Bart. Het is zeer goed voor te stellen dat ook zij kampen met veel rugpijn, al hoor je hen er niet over klagen.
Als troost voor al die rugpijn wereldwijd, ontstaan en verergerd door te hard werken tijdens de jeugd, is er een winactie. Schrijf in een kort bericht waarom juist jij De stier wil winnen en maakt kans een een gesigneerd exemplaar van dit boek dat als door velen gelezen werd en geprezen om de rake gevoelsbeschrijvingen en het verrassende einde.
De stier | Foto: Mascha Gesthuizen
Doe nu mee en lees op 3 november of jij de winnaar bent.
Hebban.nl is Nederlands grootste onafhankelijke boekensite. De Hebban Rank geeft een actueel overzicht van de tienduizend populairste boeken op Hebban. De ranking wordt elke dag ververst.
De Stier kwam de ranking binnen op plaats 684 en stond binnen negen dagen in de top 500. Sinds het verschijnen van De stier stond deze vijf keer opnieuw in de top 500, gedurende in totaal zesenveertig dagen. De topnotering was 215. Thans staat mijn roman op een eervolle 379e plek.
Top 500? Elke dag worden er honderden boeken uitgegeven. Binnen het genre roman kies ik voor de minder populaire thema’s. Ik heb noch ervaring, noch een kruiwagen. Gelukkig kruiste een uitgever met lef en vertrouwen mijn pad. Ik ben trots op ons gezamenlijk resultaat. De stier voor Futuro Uitgevers.
De enige die ook weet Hoe het was bij jouw thuis Woonde onder hetzelfde dak Van hetzelfde huis
Toch doet het geheugen Individueel rare dingen Met dezelfde momenten Met dezelfde herinneringen
Een lieve zus Is er dus
In 2013 kwam Giel Beelen met het initiatief om van 30 september Broer en Zus-dag te maken. Aanleiding was het overlijden van zijn zus. Inmiddels is de Broer en Zus-dag uitgegroeid tot een jaarlijks terugkerende traditie waarop iedereen die een broer of zus heeft even laat weten hoeveel de ander voor hem of haar betekent.
Bron: de issuekalender
In de romans Halverwege het einde en De stier speelt de band tussen broers en zussen een belangrijke rol. Net zo belangrijk als zo’n band kan zijn in het echte leven. Familiebanden worden vaak als vanzelfsprekend beschouwd. Maar ook dit zijn relaties die onderhoud vergen. Werk voor wat je hebt. Vecht voor wat je verloor. Heb elkaar lief.
Dit commentaar verscheen 9/9/21 in het NRC in de rubriek Brieven.
Rosanne Hertzberger stelde deze vraag in haar column in het NRC van 4 september 2021. Depressie is besmettelijk, was mijn eerste gedachte bij het lezen van de kop.
In haar artikel beschreef Hertzberger hoe sporters en BN-ers ‘uit de kast kwamen’ met hun modeziekte depressie of andere psychische modegril. Afgezien van het idee dat het uitkomen voor het hebben van een psychische aandoening vergelijkbaar is met het benoemen van de eigen homoseksualiteit (of is dat dan toch een ziekte?) weet ik niet zeker of een olievlekwerking bestaat bij deze aandoeningen. Bij depressie bijvoorbeeld zijn bepaalde symptomen duidelijk voorwaarde voor het stellen van de diagnose en daar voldoe je toch niet opeens aan als je buurvrouw je vertelt dat zij het heeft. Anders dan bij de medische microbiologie vindt geen vermeerdering van depressies plaats door één depressie op de juiste voedingsbodem te plaatsen. In de categorie: een dipje hebben we allemaal wel eens, zal een enkeling zich best afvragen of er meer aan de hand is nadat een bekende of naaste het taboe doorbroken heeft. Echter, in plaats van besmetten, denk ik eerder dat het doorbreken van het taboe sterkt om de eigen onderdrukte of verborgen gehouden gevoelens te benoemen en te delen.
Een taboe doorbreken helpt. En in geval van depressie voorkomt het suïcides. En mode? Geloof mij: een depressie maakt je echt niet hip. Het is een potentieel dodelijke ziekte.
Mascha Gesthuizen 