Van 22 tot en met 27 maart 2021 werd de week van de psychiatrie gehouden. Sinds 1960 wordt er aandacht gevraagd voor humanere benadering en gestreden voor gelijkwaardigheid om zo onnodig lijden tegen te gaan. Nog steeds hebben we deze week elk jaar nodig om de psychiatrische zorg te verbeteren en een gezicht te geven.
Het kan je buurman zijn
Ondertussen kom je psychiatrie overal tegen. Het Trimbos instituut schrijft:
‘Ruim 4 op de 10 mensen hebben ooit in hun leven één of meerdere psychische aandoeningen gehad. De drie hoofdgroepen – stemmingsstoornissen, angststoornissen en middelenstoornissen – komen elk ongeveer even vaak voor: 1 op de 5 mensen heeft ooit in het leven een dergelijke stoornis gehad.
In de afgelopen 12 maanden had ongeveer een vijfde van de mensen één of meerdere psychische aandoeningen. Angststoornissen komen als hoofdgroep het vaakst voor. Van alle afzonderlijke aandoeningen komt depressie het vaakst voor.’
4 op de 10! Het kan je buurman wel zijn. In veel gevallen krijg je gewoon levenslang.
Ik zie er nooit iets van
Omdat ik weet dat er veel verhalen zijn in de samenleving maar we maar weinig van die verhalen horen, schreef ik een verhalenwedstrijd uit. Ik koos twee winnaars. Hun verhalen staan symbool voor de kern van ons aller verhaal: het taboe en de impact op het leven van een persoon met een psychiatrische aandoening en zijn gezin.
Jullie zijn de prijswinnaars van een gesigneerd exemplaar van mijn roman Halverwege het einde. En zoals beloofd, hieronder jullie verhalen, als een inkijk achter de voordeur van ogenschijnlijk gewone mensen.
Het verhaal van Linda is een rauwe beschrijving over de ontwrichting van hun gezinsleven.
Zelfs een knuffel van de kinderen…
Mijn man, met wie ik al 21 jaar samen ben en 2 kinderen heb (een zoon van 12 en een dochter van 16) is al jaren ziek. Hij heeft een complexe ptss, een ernstige paranoïde persoonlijkheidsstoornis met kenmerken van verschillende andere persoonlijkheidsstoornissen. Daarbij, of daardoor, is hij ook depressief. De enige emotie die hij kan voelen, die hij herkent, is woede, boosheid. Liefde, geluk, plezier, vertrouwen, angst zijn allemaal onbekend. Het is erg verdrietig om te zien dat zelfs een knuffel van de kinderen bij hem niet het gelukshormoon aanmaakt. Wat zijn ziekte al jaren met ons gezin doet, is niet in 400 worden te beschrijven. Lopen op eieren, ieder woord, maar ook iedere blik, iedere zucht, moet op een schaaltje heel delicaat worden afgewogen, voordat hij mij of de kinderen mag ontsnappen. We zien ook zijn pijn en dat doet ons zeer. We willen hem niet kwijt, maar gunnen hem ook zijn rust, voor altijd.
Het verhaal van Suzan vraagt aandacht voor de taboes en vooroordelen.
Niet gek of labiel
mijn ervaring met de psychiatrie is: dat je nogal snel een label opgeplakt krijgt zovan: je bent niet normaal zoals de rest. ik zelf zou zo graag de wereld willen laten zien dat mensen die een psychiatrisch verleden hebben niet ‘gek’ of Labiel zijn, maar dat zij door hun verleden zo gemaakt zijn alsof ze ‘ziek’ in hun hoofd zijn, mensen die als het ware gekwetst en getraumatiseerd zijn worden als gek en dom bestempeld door de Maatschappij, en de daders komen ermee weg. dit was mijn ervaring met de psychiatrie!
Beide verhalen zijn met toestemming van de schrijvers geplaatst en zonder wijzigingen overgenomen.
Hoe gek moet je zijn? Je weet gewoon niet waarmee je moet beginnen! De psychiatrie, wat is dat eigenlijk? Hoe gek moet je zijn om het label ‘psychiatrisch’ te krijgen? Ben je patiënt of een mens met een psychiatrische aandoening? Aandoening, stoornis of ziekte? Elke vraag roept nieuwe vragen op.
Levenslang Voor mij is psychiatrie elke vorm van geestelijk lijden of elke combinatie van persoonlijkheidskenmerken waarbij de grens van het normaal aanvaarde overschreden wordt én waarbij de persoon in kwestie daardoor in de problemen komt. Verschijningsvormen, lijdensdruk, acceptatie door de omgeving, al deze dingen lopen vaak fors uiteen en wat voor de een nog acceptabel is, is voor de ander totaal niet leefbaar. Meer dan welke ziekte dan ook is een psychiatrische aandoening van invloed op de directe omgeving van de persoon. En dat dan levenslang. Al wordt dat laatste soms door de patiënt zelf bekort.
Belangenorganisaties Dé psychiatrie bestaat volgens mij niet. Er zijn veel belangenorganisaties die op verschillende manieren aandacht geven aan de verschillende deelgebieden en desondanks is er nog veel onbekend of rust er een taboe op. Er wordt hard gewerkt om een platform, informatiebron, vraagbaak of wat dan ook te bieden. Persoonlijk voel ik me er zelden thuis. Ben ik dan niet gek genoeg? Of is een kenmerk van een psychiatrische aandoening ook juist het ‘je anders voelen?’
Ervaar het zelf In 2018 verscheen Halverwege het einde bij Futuro uitgevers. Het is een roep om aandacht voor de psychiatrie, nog steeds. Ten tijde van Corona lezen velen van ons meer dan eerder. Daarom dit jaar tijdens de week van de psychiatrie een heuse winactie. Lees. Voel. Ervaar het zelf. Maak kennis met de gedaante waarin de psychiatrie je huis kan binnensluipen om er nooit meer weg te gaan.
Wat moet je doen? Schrijf iets over de psychiatrie. Het maakt niet uit wat, het kan een ervaring zijn, of iets dat je meegemaakt hebt met een bekende. Het mag jouw definitie zijn van psychiatrie, of je oordeel over de week van de psychiatrie. Schrijf een gedicht, een verhaal, een anekdote, het maakt niet uit waar het over gaat, als het maar met het thema psychiatrie te maken heeft. Schrijf zoals jij wil, maar beperk je tot 400 woorden. Gebruik onderstaand formulier:
De Goden veranderden in wolven op de dag dat Johannes de gordijnen dichttrok en daarmee voorgoed het daglicht buitensloot. Hij begon aan de lange tocht vanuit de woonkamer, door de gang naar boven. Het huis was tegen een berg gebouwd waardoor mogelijk was wat niemand vermoedde: vanuit de kamer die dienst deed als kleedkamer stapte Johannes de tunnel in die de berg tot in het hart betreedbaar maakt. Hij liep zonder lamp. Elk groefje, bultje, uitsteeksel was ontstaan door de invloed van zijn hand. Jaren bikkend en beitelend was hij doorgegaan.
Foto: de Gelderlander
Naast het bestellen van geavanceerde apparatuur bestelde Johannes eens per maand bij een winkel met bezorgservice, steeds dezelfde bestelling zodat hij op herhalen kon drukken en niet steeds opnieuw de producten hoefde te kiezen. Het gevolg was een schuur vol houdbare melk die toch bedorven was, omdat hij dat bij zijn eerste bestelling wel had aangevinkt, maar nooit gebruikte. Hij verknoeide echter zijn tijd niet aan het verwijderen van de melk van zijn bestellijst, liever hield hij zich bezig met de apparatuur.
In het hart van de berg was een heus laboratorium ontstaan. De energie daarvoor kwam van de zonnepanelen op het dak van zijn woning, energieneutraal zijn was het hoogst haalbare in de optiek van Johannes. Op dit punt raakte hij wel eens in conflict met zichzelf voor wat betreft de melkpakken en op zulke momenten kon hij verstrikt raken in rechtlijnigheid, liefde voor de natuur en een innerlijke maar meestal diep verdrongen hang naar stout zijn. Misschien moest hij er eens een bordje bijzetten: gratis mee te nemen.
Toen het laboratorium gereed was, draaide hij er een aantal proefdagen. Hij testte de lift waarin de bezorgdiensten hun producten konden afleveren en eenmaal ervan overtuigd dat alles werkte, trok hij de gordijnen dicht. Hij nam voorgoed afscheid van de wereld. Een nieuw begin. De Goden die hem al die tijd hadden geprezen om zijn volhardendheid en zijn fantastische inzichten, stapten achteruit en keerde de gesloten gordijnen de rug toe. Al op het moment dat hij halverwege de tunnel was, hoorde hij de sluipende tred van de poten van de eerste wolf. Aanvankelijk nog voorzichtig en op afstand, maar algauw kwam het dier dichterbij, snoof en blies en raakte zelfs zijn hand aan. De natte neus voelde koud, snel trok hij zijn hand terug. Bijna bij het hart aangekomen, ging de wolf zitten. Johannes draaide zich om en keek. De ijskoude ogen van het vuige dier priemden in de zijne. Op het moment dat Johannes zijn ogen neersloeg, stak de wolf de neus in de lucht en hief aan met een afschuwelijk gejank dat door de akoestiek van een hele roedel leek te komen. En misschien was dat ook wel zo, want een moment later renden tientallen wolven de eerste eenling voorbij het lab in, om hem heen en kriskras door de hele ruimte.
Een halve dag stond hij op dezelfde plek uit angst dat de wolven hem zouden grijpen als hij zich bewoog. Maar hoewel ze nar hem loerden, hielden ze consequent anderhalve meter afstand van hem. Gek op experimenten als hij was testte hij de dieren op consequentheid. Toen hij ervan overtuigd was dat het daarmee wel goed zat, besloot hij om maar gewoon aan de slag te gaan.
Jaren gingen voorbij. In totale afzondering werkte Johannes in het laboratorium. Hij leefde met de wolven die hem observeerden, bewaakten en soms ook bedreigden. Als dat gebeurde, kroop hij weg in de gang naar het huis, zijn handen over zijn oren en verder in foetushouding. In de gang kwamen dan beschuldigingen uit minutieuze boksen waarvan hij zich niet kon herinneren die daar ooit neergehangen te hebben. Terwijl hij zijn hoofd erover brak wie dat gedaan kon hebben en wanneer dat dan was gebeurd, beukten de beschuldigingen op hem in en voelde hij zich steeds ellendiger. Van het ene op het andere moment bleven de boksen zwijgen en dan kwam één van de wolven hem weer halen. Aangemoedigd met likjes en duwtjes van een wolvensnuit kroop hij den gang weer uit. In het laboratorium was meestal niets veranderd. Dan zag hij verder geen reden om niet gewoon weer aan het werk te gaan.
Johannes ging op een dag op een stoel staan, midden in zijn laboratorium. Het ging moeilijk, want hij was ondertussen oud en onvast ter been. De wolven keken naar hem op. Na een moment van verstilling kwamen ze in beweging en vormden een kring om hem heen. Hij keek om zich heen, naar alle apparatuur. Hij had alles netjes onderhouden, de apparaten werkten nog perfect. Er ontbreekt iets, dacht Johannes, voor het werk in dit lab heb ik nooit een doelstelling gehad. Ik heb noot besloten wat ik wilde onderzoeken, of ik iets wilde ontwikkelen of wat dan ook. Hij draait zich om op de stoel om de andere kant van de ruimte te bekijken. De gang naar het huis is als een gapend gat. Dat moet het lek zijn geweest, peinst hij, via dat gat is elk plan weggezogen. Ik heb geleefd met de wolven, maar ik heb ze niks geleerd. Ik had ze kunnen dresseren en ze de opdracht geven te waken bij het gat. Alsof ze hun betrokkenheid voelen groeien, kruipen de wolven naderbij. Hij voelt hun warmte, zijn ademhaling neemt het ritme van hun gesnuif over. Johannes klimt van de stoel af. In kleermakerszit zakt hij neer tussen de wolven. Voor het eerst steekt hij zijn handen naar hen uit. Hun vacht voelt veel zachter dan hij had verwacht. Hij aait ze, kijkt ze in hun ogen en ziet nu pas dat het geen ijskou is in hun ogen maar wijsheid. De wolven nestelen zich om hem heen. De warmte van hun lichamen zijn als een deken. Johannes glimlacht en doet zijn ogen dicht.
Vijftig jaar later schiet een arbeider uit met zijn drilboor. Op een berg wordt een nieuwe weg aangelegd maar er moet een flinke rotspartij weg geboord worden om de bocht te kunnen leggen. Hij legt de boor opzij en tuurt in het gat dat ontstaan is.
De aanleg van de weg wordt stilgelegd. Archeologen gaan aan de slag. Stukje bij beetje worden botten onthult, ze lijken menselijk. Het laboratorium wordt onderzocht. De onderzoekers tasten in het duister over de aard van het laboratorium. Uiteindelijk vinden ze kisten vol bakjes, reageerbuisjes en flesjes. Kladjes met kreten, zinnen, namen, titels, ze nemen alles mee om het te onderzoeken. Bij het forensisch instituut buigt een stagiair zich over de teksten.
Wolven dansen met de raaf die hen de weg wijst naar de prooi om te leven, te delen
De wolf is een kat als hij kijkt De mens transparant als hij stilstaand bezwijkt
De harmonie van hun gehuil beleef je als honderden Samen één is meer Niet alleen
De raaf De raaf was ik vergeten Onontbeerlijk de samenwerking het samenzijn, jij-ik-wij
Niet alleen
Johannes
Peinzend staart de stagiair naar de letters op het halfvergane papier. Wat kan die Johannes daarmee bedoeld hebben?
Initiatief van de week van de lentekriebels: Rutgers WPF (kenniscentrum seksualiteit)
Lente
Als ik denk aan Lente, dan denk ik aan koeien die weer de wei ingaan. Tegenwoordig staan de meesten van ons ver van de dieren af die ons van voedsel voorzien doordat ze het maken of omdat ze het zijn. Daarom zijn er steeds meer boerderijen die een aantal dagen paar jaar opengesteld zijn voor bezoek en we kunnen getuige zijn van belangrijke momenten op de boerderij, zoals de opening van het weideseizoen. Dat dat is fijn, want als je dat beleefd hebt, smaakt de melk voortaan lekkerder in maart.
Voor mij zijn dit soort gebeurtenissen niet nieuw. Als kleindochter van een boer in zowel akkerbouw als veeteelt was ik er tijdens de vele logeerpartijen gek op om opa te helpen. In de koeienstal ging opa voor met de brokken en ik mocht daarna het hooi in de voergoot gooien. Toegegeven: die grote koppen waren eng, van zo dichtbij. Nee, ik stond liever aan de achterkant te trekken aan het touw waarmee een koe een handje geholpen werd bij het kalveren. De varkens voeren was een noodzakelijk kwaad, ik verafschuwde dat geschreeuw van die beesten, maar afgestoten lammetjes melk geven uit de fles maakte dat weer meer dan goed. Dat zo’n lam alleen maar veel tijd en werk kostte, daar had ik geen weet van. En dan de typische geur van het kippenhok, die heb ik nooit kunnen plaatsen tot ik vorig jaar zelf kippen kreeg en tabaksstelen ophing tegen de de bloedluis.
Pas veel later heb ik me gerealiseerd hoeveel tijd en geduld mijn oma en opa hadden. Oma leerde me andijvie wassen en snijden en aardappelen schillen. Je kunt je afvragen wat je daar nu aan hebt; alles is panklaar verkrijgbaar. Maar elke keer als ik eerst de krop met en daarna zonder de stronk was en vervolgens de bladeren te snijden (fijn, dat is lekkerder) en dan nog een keer alles was en in een schone gestreken theedoek uitsla zodat de andijvie droog maar niet gekneusd is, elke keer denk ik aan oma, ik hoor haar aanwijzingen en dan weet ik dat ze van me hield.
Van opa leerde ik veel over dieren houden zonder fratsen, de juiste keuzes maken voor bepaalde rassen omdat die sterker zijn in het Nederlands klimaat. Het is dankzij hem dat ik nu Barnevelder krielkipjes heb in mijn kippenhok. Winterhard zonder warmtelamp, goede leggers, weinig broeds en veel eieren. Lekker praktisch allemaal. Ook leerde hij me hoe je een oud paardentuig weer bruikbaar kon maken en hoe je een hek kon repareren met weinig middelen.
Bij oma en opa ging de winter gewoon over in de lente en dan was het leven weer een paar maanden gemakkelijker. Er was meer tijd voor gezelligheid en voor elkaar. En ook toen, maar dan zonder getuigen, vierden de koeien feest als ze naar buiten mochten. En de schapen, varkens en de kippen.
Het boerenhout waar ik deels uit ben gehouwen, weet graag waar het mee gevoed wordt. De koeien die de grondstof leveren voor de zuivel die ik eet, zie ik een paar maanden per jaar lopen als ik wandel of als ik de IJssel moet oversteken. Vanaf de lente, smaakt de melk altijd weer extra lekker.
Elk jaar op 1 maart is het nationale complimentendag. Nationale complimentendag is een initiatief van Hans Poortvliet (01-03-2020 | Mens en maatschappij)
Foto: Mediumchat.nl
‘Elk jaar op 1 maart is het Nationale Complimentendag. Een complimentje geven als iets goed gaat! Dat doen we in de praktijk te weinig. We zien wel vaak wat fout gaat, maar veel minder wat er goed gaat. Jammer, want juist in deze uitdagende tijden kunnen we wel wat extra positivisme gebruiken!’
‘De Nationale Complimentendag draait puur om oprechte(!) ‘persoonlijke aandacht’ en ‘uitgesproken waardering’. Twee ‘zaken’ die simpelweg niet te koop zijn, maar mensen (waarschijnlijk juist daarom) het diepst raken! Dit verklaart ook waarom het succes van deze dag niet gekocht kan- en mag! worden. “Persoonlijke woorden en aandacht ‘afkopen’ met een cadeau is op 1 maart dus niet de bedoeling” aldus Hans Poortvliet, initiatiefnemer.’
Bron: de issuekalender
Foto: Ilse van de Burgwal
De Nederlandse aard is niet zo complimenteus. De Yin Yang tussen schelden en complimenteren is ver te zoeken. We voelen ons vaak onwennig als we tegen iemand iets aardigs zeggen. En dat blijkt ook wel als je afbeeldingen zoekt met het zoekwoord ‘compliment’. Het merendeel van de resultaten is Engelstalig.
Toch zijn onze gedachten vaak veel vriendelijker voor onze medemens. Ga maar na, jij denkt toch ook wel eens: wat een leuke jas heeft die vrouw. Wat een grappig hondje loopt daar. Wat een gave fiets heeft dat jongetje.
Je kunt eenvoudig een begin maken met complimenten te geven door zulke gedachten hardop uit te spreken. Het went, heus. En de reacties zijn goud waard. Niemand baalt van een compliment. Soms maak je iemands dag goed, hoe fijn is dat? En… dit hoeft echt niet alleen op 1 maart. Het kan elke dag. Hieronder vind je nog meer tips die je op weg helpen.
Bedankt dat je doorgelezen hebt. Ik hoop dat je gaat uitproberen hoe het is om meer complimenten te geven, aan bekenden en onbekenden. Ik wens je veel plezier. Als het je lukt, is de wereld weer een beetje mooier door jou! Als het je niet lukt, waardeer ik dat je het overwogen hebt.
Geen school Beperkt sporten Maar één vriend op bezoek?! Verveling!
‘Ik raak achterop‘ ‘Mijn ouders zijn steeds boos op me’ ‘Mijn zusje is echt mega-irritant’ ‘Mijn moeder huilt steeds vaker’
Zorgen om het eindexamen Zorgen om zieke familieleden Zorgen om de wereld Wordt het ooit weer Normaal?
Herken jij één van deze dingen? Zijn er nog andere zaken waar je mee zit? Heb je vragen maar weet je niet aan wie je ze kunt stellen? Wil je gewoon eens even van je afpraten? Woon je in de buurt van Arnhem?
Park Lingezegen. Foto: Mascha Gesthuizen
Dan ben ik er voor jou. We spreken af om te gaan wandelen en jij kunt met mij praten over dat wat jij kwijt wil. Kosteloos. Belangeloos. Ik ben er voor jou. Als huisarts niet praktiserend (of oud-huisarts) ondersteun ik het initiatief van https://www.samenvoordejongeren.com/ en biedt ik mijn tijd aan voor jouw welzijn. Kijk op de website van samen voor jongeren voor meer informatie over dit initiatief. Kijk verder op mijn website voor meer informatie over mij.
Aanmelden
Wil je je aanmelden voor een wandeling? Vul het onderstaande formulier in. Afspraak in volgorde van aanmelding, ‘zolang de voorraad strekt.’
De onrust die haar avond na avond het bed uit jaagt nadat ze zich, dodelijk vermoeid, toestond in foetushouding tussen de lakens te rollen, heeft haar vandaag opnieuw in zijn greep. Ze trekt haar vieze spijkerbroek aan en propt de rand van haar nachtjapon erin zodat het suffe ding niet onder haar jas uit flappert. Zonder haar veters te strikken schiet ze in haar gympen en grijpt dan haar leren jack van de stoel waar hij sinds gisternacht hangt. Haar hand tast naar haar sleutels in haar jaszak en als ze het koude metaal voelt, vliegt ze de deur uit.
Mensen die haar tegenkomen, draaien hun hoofd. Meer rennend dan lopend passeert ze hen, haar knot wippend op haar hoofd en haar bleke gezicht omlijst door de losse slierten van haar krullen wapperend door de wind die ze zelf veroorzaakt.
Ze telt. Ze telt haar stappen, de tegels, de spijlen van de brug. Ze telt het aantal winkels in de straat waar ze loopt en het aantal boten dat voor anker ligt in de gracht. Ze holt verder omdat ze meer stappen moet zetten dan haar hartslag slagen slaat, tot ze zo buiten adem is dat ze wel moet vertragen. Op een brug houdt ze halt en kijkt om zich heen. Ze weet niet waar ze is, maar dat is al zo vaak gebeurd. Wat haar vooral hindert is de voortdurende zwartheid in haar hoofd. Door te tellen verjaagt ze haar gedachten maar niet haar gevoel. Ze weet dat de koek op is, vermoeidheid neemt bezit van haar vanuit haar hoofd langs haar rug en zo door naar haar benen en voeten. Er zit niets anders op dan naar huis te sjokken. Toch is er ook een soort opluchting. Haar gedachten zijn verdreven en ze weet uit ervaring dat ze vannacht niet meer terug komen. Ze kan weer naar huis en ditmaal zal haar dekbed haar omarmen.
De belofte van een warm bed roept beelden op van haar bed, haar huis, haar straat. Al weet ze niet waar ze is, ze weet dat als ze maar de gracht blijft volgen, ze vanzelf op bekend terrein komt. Met een zucht zet ze het sjokken in gang om door te sjokken tot ze haar hoerenbuurt bereikt heeft.
Nieuwstad Groningen
Ze weet nog goed, de eerste keer dat ze haar straat inliep, achter haar hospita aan. Ze had niet geweten waar ze moest kijken en dus had ze maar naar het asfalt onder haar voeten gekeken. Ze glimlacht. Ze is blij dat ze in deze hoerenbuurt woont. De groep dames achter de ramen is vrij constant. Het heet dan ook de ‘nette’ hoerenbuurt van de stad te zijn. Haar hospita die ook de verhuurder van de rood verlichte kamers is, wil geen gedonder. Geen geweld, niet tegen de dames maar ook niet van de pooiers. De studenten, en dan vooral de vrouwelijke zoals zij, weten zich veilig. Belt een klant ‘per ongeluk’ aan de verkeerde deur, dan staat er in een seconde een soort bewaker om te checken of de student in kwestie herenbezoek verwacht en zo niet dan wordt het onbetrouwbaar sujet onmiddellijk afgevoerd. Wie de mannen zijn die de straat bewaken, weet Ubele niet. Ze ziet ze ook nooit als ze door de straat loopt. En toch houden ze blijkbaar alles in de gaten. De meeste dames zijn ook meer dan gezellig. Tijdens de slappe uurtjes beginnen ze vaak een gesprek en omdat ze inmiddels wel weten dat Ubele daar lang niet altijd de energie voor op kan brengen, zwaaien ze altijd naar haar.
Ze had zich vaak afgevraagd wat deze vrouwen beweegt dit werk te doen. Dit waren niet de vrouwen die hier moesten zitten als gevolg van vrouwenhandel of dwang. Deze dames zaten hier over het algemeen vrijwillig. Op een bepaald moment had Ubele de moed verzameld en aan een hoer die vlakbij woonde met haar echtgenoot, de waarom-vraag gesteld. Het antwoord was simpel: geen enkel ander werk bracht zoveel geld op en ze was gehecht geraakt aan de luxe. Ubele had haar hoofd erover gebroken want zelf had ze amper genoeg geld om rond te komen, maar ze had nóóit overwogen een raampje op te schuiven.
Sloffend gaat ze bij de tattoo-shop de hoek om. Thuis. Bij de eerste ramen zijn de gordijnen gesloten. De eerste vrouw die beschikbaar is, is de mollige blonde. Ze heeft zoals altijd een wit lingeriesetje aan en torenhoge hakken. Haar blonde haar hangt over een schouder. Als ze Ubele ziet, begint ze uitbundig te zwaaien en ze wekt haar. Ubele gaat voor het raam staan. De vrouw buigt naar voren, heft haar wijsvinger en tikt vervolgens op haar denkbeeldige horloge. Ze vouwt haar handen naast haar gezicht en sluit haar ogen. Ubele grinnikt en even voelt ze zich beter. Ze wijst richting haar voordeur en maakt het slaapgebaar. Ze krijgt een opgestoken duim.
In haar kamer stapt ze uit haar schoenen en broek en laat haar jas op de grond ploffen. Ze kruipt in bed en met de gedachte dat er hier in deze straat tenminste nog mensen zijn die om haar geven, valt ze in slaap.
Proud
De dag van de betaalde liefde is een initiatief van vereniging PROUD. Dit is een vereniging voor en door sekswerkers. De leden van de vereniging bepalen zelf hun doelstellingen. Op de website vind je allerlei informatie voor sekswerkers.
Kort verhaal versus romans?
Ubele kennen we uit de roman Halverwege het einde die in 2018 verscheen. Dit korte verhaal is niet eerder verschenen materiaal over Ubele.
Halverwege het einde – roman- Futuro Uitgevers – 2018
In De stier, de roman die in het voorjaar van 2021 zal verschijnen bij Futuro Uitgevers, maken we kennis met meerdere hoofdpersonen. Ook deze roman heeft een link met sekswerk. Als je daar meer over wil weten, moet je nog even geduldig zijn.
De stier – roman – Futuro Uitgevers – verwacht voorjaar 2021
Valentijnshaiku
Een band tussen stier
en mens is heus niet veilig
doch waakzaamheid heilig
Foto: Emma Harfterkamp
Valentijnslimmerick
Een boer met een koe heeft maar één zoon
Daarover doe hij echt heel gewoon
Wie een dochter wil zien
Kan kiezen uit tien
Maar de slungel krijgt het eerbetoon
Valentijselfje
Oogopslag
Klik klik
Niet te stoppen
Puur, door het vuur
Debacle
Valentijnsdag
De dag waarop de liefde wordt gevierd. En al veel langer dan je denkt.
Maar er is vooral veel onduidelijk over de herkomst van het feest. Niet eens zeker is naar welke Valentijn het feest is vernoemd. Wel duidelijk is dat paus Gelasius in het jaar 496 de veertiende februari uitriep tot de dag van de heilige Valentijn. (Bron: www.historiek.nl)
Ook in de stier bloeit liefde op. Echte onvoorwaardelijke liefde. In het voorjaar verschijnt deze roman en kun je zelf lezen hoe dat afloopt.
Zelfvertrouwen Als je daarop googelt, krijg je 4870.000 resultaten. De eerste twee pagina’s gaan over mogelijkheden om het zelfvertrouwen te vergroten, pas daarna staat er af en toe ook iets anders over zelfvertrouwen. Het moet dus een belangrijk iets zijn en je kunt er maar beter veel van hebben.
Waarom is zelfvertrouwen dan zo belangrijk? Daarvoor moeten we eerst weten wat de definitie is. Wikipedia spreekt van vertrouwen in eigen kunnen. De Dikke van Dale zegt: vertrouwen in eigen kracht. http://www.depsycholoog.nl vindt dat zelfvertrouwen gaat over waardigheid: ‘Hier gaat het over je gevoel van eigenwaarde.’ http://www.carriëretijgel.nl ziet zelfvertrouwen als het geloof dat je in je eigen kunnen hebt; het vertrouwen dat je op eigen kracht taken aankunt en tegenvallers het hoofd kunt bieden.
Kunnen, kracht, waardigheid, geloof Dat zijn dus vier ingrediënten van zelfvertrouwen. Hoe meer van dezen, hoe meer zelfvertrouwen. Ik zie meteen de voordelen van zelfvertrouwen. Als je iets kunt, als je de kracht hebt iets te realiseren, levert dat wat op. Waardigheid is een positief gevoel. Daar ga je rechtop van lopen. En als je rechtop loopt, reageert de omgeving welwillend. Geloof biedt houvast, steun. Je hebt er fiducie in en dat maakt je gemotiveerd. Ja, zelfvertrouwen is inderdaad belangrijk.
Met zelfvertrouwen kan het goed misgaan. De gevolgen van een gebrek aan zelfvertrouwen zijn waarschijnlijk groter dan de gevolgen van een stevig zelfvertrouwen. Er zijn talloze oorzaken van het ontstaan van een gebrek aan zelfvertrouwen. Gepest worden op school is een voorbeeld dat iedereen kent.
Emotionele verwaarlozing is een andere oorzaak, veel minder bekend en vaak niet herkend, soms zelfs niet eens door de persoon in kwestie. In Halverwege het einde (2018), mijn debuutroman, lees je wat de impact was van emotionele verwaarlozing op het leven van de hoofdpersoon Ubele. Het gebrek aan zelfvertrouwen dat zij heeft, maakt dat zij in haar leven voortdurend twijfelt, zich schuldig voelt en ook overbodig. Zelfvertrouwen is een absolute noodzaak voor een gelukkig leven.
Ja, dat zeg je nou allemaal wel… Voor de critici onder de lezers heb ik wat cijfers:
Bij de AMK’s (nu Veilig Thuis) kwamen in 2013 de volgende aantallen meldingen binnen, uitgesplitst naar soort (in percentages):
Lichamelijke verwaarlozing: 7,2 %
Emotionele/affectieve verwaarlozing: 10,5 %
Pedagogische verwaarlozing: 28,9 %
Getuige van geweld in het gezin/partnergeweld: 24,1% (Bron: Ned centrum jeugdgezondheid)
In 2017 zijn in Nederland tussen de 90.000 en 127.000 kinderen en jongeren van 0 tot 18 jaar blootgesteld aan een vorm van kindermishandeling. Dat is ongeveer 3 procent van alle kinderen in Nederland. (Bron: Nederlands Jeugdinstituut)
In onderstaande lijst staat een schatting van het aantal mishandelde kinderen per 1000, onderverdeeld naar de vorm van kindermishandeling:
Sekueel misbruik 0,8
Lichamelijke mishandeling 4,7
Emotionele/ psychische mishandeling 3,6
Lichamelijke verwaarlozing 8,1
Emotionele/ psychische verwaarlozing 8,4
Andere vormen 1,8 (bron: De Tweede Nationale Prevalentiestudie Mishandeling van Kinderen en Jeugdigen( NPM-2010), Alink et al., augustus 2011).
Dat al die andere vormen van mishandeling het zelfvertrouwen kunnen doen knakken, hoef ik u niet uit te leggen, toch?
Foto: psychogoed
Terug naar vandaag! De dag van het zelfvertrouwen!
‘Want iedereen heeft recht op zelfvertrouwen!‘ stichting de Ster
Initiatiefnemer van de Dag van het Zelfvertrouwen is: Stichting de Ster Stichting De Ster helpt kinderen en jongeren al ruim 15 jaar met het ontwikkelen en verstevigen van een positief zelfbeeld. ‘Tijdens verschillende vakantiekampen geven wij kinderen en jongeren (7 t/m 17 jaar) die beter willen leren omgaan met onzekerheid, pesten, vriendschap en voor jezelf opkomen, meer zelfvertrouwen. Op kamp zetten bevlogen vrijwilligers samen een onvergetelijke week neer waarin plezier centraal staat! In een veilige en leuke omgeving leren kinderen en jongeren van én met elkaar. Uit onderzoek van de Universiteit van Amsterdam (UvA) blijkt dat de programma’s van Stichting De Ster een positieve uitwerking hebben op onzekere kinderen en jongeren op zowel korte als lange termijn.’
Stampend staat de stier achter de staldeur. Met zijn voorpoot maait hij langs de staldeur waarna zijn hoef ruw over de stalvloer schraapt. Hij is ongeduldig! Veel te lang is hij in deze stal weggehouden van de wereld. Hij buigt zijn immense kop en stoot zijn hoorns tegen het hout dat krakend weerstand biedt. Nog even. Nog even en dan zal hij bevrijd worden. Dan is hij aan de beurt. Dan zal hij blijvende indrukken achterlaten.
‘De stier’ van Mascha Gesthuizen voor Futuro Uitgevers wordt dit voorjaar verwacht.
Alvast een gesigneerd exemplaar reserveren?
Vul onderstaand formulier in en ik zorg dat jij de roman De stier gesigneerd thuis ontvangt.
