MG20620 corona eenzaamheid
Als je beland bent
In sociaal isolement
Je ziel louter leeg
Hunkert een oude kracht
Die zuigt, trekt, wacht
Opdat de zinloosheid van je bestaan
In de dood betekenis kreeg
Maar dan, banaliteiten
Schuldgevoel, zelfwijten
Eindelijk het bitterzoet
Wanneer jou kracht die stille wens ontsteeg
Eenmaal uit de catatonie, zet je een pas
En begint maar weer aan de afwas
Je gedachten, gelijk de fles dreft
Zijn leeg
Als schrijven en wandelen je enige bijdrage is aan de maatschappij
Het huishouden je enige nut voor je gezin
Als de mensen om je heen je zo irritant vinden
Dat je steeds monddood gemaakt wordt
Omdat ze het niet meer op kunnen brengen
Naar je te luisteren om je te kunnen begrijpen
Als je denkt: wat doe ik hier?
Hoe bijdragend is mijn bestaan?
Kan ik dan niet beter gaan?
5 september 2019
Als dingen niet goed zitten
Reageer ik zelden primair
Emoties worden geblokt
Of zijn totaal afwezig
Ik reageer rationeel
Val terug op afspraken
Gewoontes
Ervaringen zoals ik denk dat ze zijn
Herinneringen raken door de tijd gekleurd
Stemmen niet meer overeen met de werkelijkheid
Ik leef in het verleden
Ik ben niet meegegroeid
Dat is onwenselijk en zelfs storend
Een storend sujet
De kleur van mijn gevoel
Is de doordruk van mijn perceptie
Niet per se de waarheid
De pijn van de kramp waarin ik schiet
Als ik gemaakte keuzes toelicht
Verdedig
Blikken schieten heen en weer
Ik spreek Chinees
Er is geen enkele herkenning van wat ik zeg
Hier zijn we elkaar dus totaal kwijt geraakt
Mijn hoofd in een 24-uurs race
Honderden discussies voer ik in gedachte
Het ebt niet weg
Natuurlijk niet
Ik voel me verraden, incapabel en tot last
Het gevolg van mijn interpretatie
Toch: het voelt zoals het voelt
Ik ben gek
Ik hoor hier niet te zijn
Achter me, zonder het op te merken
Haalt het me in, neemt bezit
Dwingend voegt het de dingen
Naar eigen inzicht, streng
Het gaat me beperken
Beklemmend, gevangen in de cocon
Niet sterk genoeg om uit te breken
Capituleren is wat ik doe
Het is immers het enige dat rest
Overdenkend hoe de weg naar patronen deze keer begon
Kleuren dringen binnen, het gevoel vertalend
Eerst verfijnd kleurrijk, dan donker gekras
De optionele zwarte streep trekt,
zoals dat waar hij voor staat
Onder een te zware lucht, mijn hoofd malend
In mijn cocon breekt het besef door
Ik heb me weer laten vangen
Nog steeds leer ik niets
Over de betekenis van signalen
En hoe weinig ik me eraan stoor
Ik breek door het gat
Dat het besef in het cocon heeft gemaakt
Ik leef, schrijf, geniet, ik voel dat ik leef
Misschien onthou ik ooit,
hoe het met signalering ook weer zat
Stilte
Onverdraaglijke stilte
Ruimte voor ruis
Geruis in en om en overal
Als waarschuwing voor de val
Daarna geeft niemand thuis
Eenzame dromen
Gedroomd met zwaar gemoed
Van angst doortrokken
Catatone pose
Verkrampt, niet zelf gekozen
Te zwaar, als betonnen blokken
MG080615
Dit jaar vallen de Week van de Psychiatrie en de Boekenweek (bijna) samen. Hoe mooi komt dit samen in mijn roman ‘Halverwege het einde!’ En omdat al het goede in drieën komt, maken we er natuurlijk een mooie aanbieding van. Daarom deze hele week het eBook voor slechts 2,99.
https://www.libris.nl/boek/?authortitle=mascha-gesthuizen/halverwege-het-einde–9789492939111
http://www.ako.nl/product/9789492939111/halverwege-het-einde/
https://www.bruna.nl/boeken/halverwege-het-einde-9789492939111
En vele andere online boekhandels.
stil hoofd
vileine gedachten
somber, eenzaam
verloren krachten
nutteloos bestaan
zijn zonder essentie
vriendeloos
dus ook geen clementie
MG081015
https://www.libris.nl/boek/?authortitle=mascha-gesthuizen/halverwege-het-einde–9789492939111
http://www.ako.nl/product/9789492939111/halverwege-het-einde/
https://www.bruna.nl/boeken/halverwege-het-einde-9789492939111
En andere digitale boekhandels.
Ook zijn taboes diep verankerd
Binnen de wereld van het taboe
Het diepste donker gaan bespreken
Daar zijn ze hoegenaamd niet aan toe
Aanstootgevend, precedent
Navolging, gelijke antecedent
Het slechten maakt me moe
