Als het lopen van tien kilometer dagelijks een noodzaak is om je stemming op peil te houden…
En je daardoor geen tijd hebt om bijdragend te zijn…
Hoe rechtvaardig je dan het zetten van je voetstappen op de aarde?
Als het lopen van tien kilometer dagelijks een noodzaak is om je stemming op peil te houden…
En je daardoor geen tijd hebt om bijdragend te zijn…
Hoe rechtvaardig je dan het zetten van je voetstappen op de aarde?
Donderdag 10 oktober ben ik van 19.00 uur tot 20.00 uur te gast bij Echt Esther, Radio Aalsmeer. Volg de link voor meer informatie.
Een jaar geleden
Maar het voelt als gisteren
Werden de eerste exemplaren van Halverwege het einde gedrukt, verspreid en gelezen. Wat tot dan in mijn hoofd bestond, werd beschikbaar voor iedereen die het maar zou willen lezen.
Spanning, verwarring, berusting, depressief, onzekerheid, trots, tevreden. Een greep uit wat zich in mij voltrok. Ik heb veel geleerd over het auteurschap. Bevestiging van wat ik al wist. Ontdekking van nieuwe dingen. Verwachtingen, teleurstellingen, verrassingen. Het schrijven van een boek brengt zoveel meer met zich mee dat je beseft als de eerste zinnen zich vormen in je hoofd.
Het smaakt absoluut naar meer. In mijn tweede boek loeien koeien; ik ben al zover dat ze dat daadwerkelijk doen. En voor een derde boek vormt zich al een verhaallijn.
Op deze jubileumdag wil ik graag Marcel en Maarten van https://futurouitgevers.nl bedanken voor het vertrouwen in mijn boek en het uitgeven van mijn debuut. Daarmee ging wens twee in dit proces in vervulling.
Voor wens drie heb ik mezelf een aantal recensies cadeau gedaan. Mijn derde wens was namelijk dat mijn boek gelezen zou worden. Dat gebeurt gelukkig al volop. Maar om mijn doelgroep nog beter te bereiken, heb ik enkele recensenten bereid gevonden mijn boek kritisch te lezen en te voorzien van feedback. Hieronder vind je de linken naar hun recensies op Hebban of site.
https://www.hebban.nl/recensies/saskia-boree-sjm-schrijft-over-halverwege-het-einde
https://www.hebban.nl/recensies/marjolein-over-halverwege-het-einde
https://www.hebban.nl/recensies/carmen-franssen-over-halverwege-het-einde
https://www.hebban.nl/recensies/sceptica-over-halverwege-het-einde
https://www.hebban.nl/recensies/nicole-vrielink-over-halverwege-het-einde
Er volgen nog een paar recensies, dus hou Hebban, Facebook of mijn website in de gaten.
En de eerste wens? Dat was natuurlijk dat het me zou lukken heb boek te schrijven en te voltooien. Ik had steun en liefde van mijn gezin bij alle ups en downs tijdens het schrijfproces. Dankzij (eind)redacteur Rob Steijger http://fzeven.nl en de feedback van mijn meelezers is het verhaal op papier gekomen. En daar ben ik trots op.
Zondag 7 april 2019, NPO 2, 17.10 uur
Boek mee? Check. Oké, eentje extra meenemen: Check. Pillen, want het wordt laat: check. Zit mijn haar goed? Nooit. Geen vlekken in mijn kleding? Check. Ik ga.
Gisteravond stond Maastricht op de agenda. Ik nam plaats op ‘De Publieke Tribune.’
Met dit nieuwe programma van Human trekt Coen Verbraak het land door om met burgers in gesprek te gaan over kwesties die spelen. Tijdens het driedaags congres van de NVvP (Nederlandse Vereniging voor Psychiatrie) is de tribune ingericht voor mensen die op de een of andere manier betrokken zijn bij de psychiatrie. Als patiënt, als naaste of als behandelaar of zorgverlener. Vragen worden voorgelegd aan een panel van deskundigen. Gisteren nam ik plaats op de tribune.
De opnames waren enerverend en vol vuur. Het publiek legde binnen enkele minuten de pijn bloot waar psychiatrisch Nederland mee kampt. Schokkend en ontluisterend soms. Panelleden wisten dat deze problematiek speelde. Maar opeens zagen ze de impact van de imperfecties in het Nederlands systeem. Van wachtlijsten, bezuinigingen, tekort aan geschoold personeel en de schotten in de psychiatrische zorg. De verpersoonlijking van de gevolgen zaten in levende lijve voor hen. Op een tribune!
Mijn drie vragen zijn niet aan bod geweest. Het programma is echt een open discussie en als het programma een bepaalde richting inslaat, wordt die gevolgd. Mooi; dat is waar het in de psychiatrie het meest knelt.
Maar ik heb mijn ogen uitgekeken. Ik heb mooie gesprekken gevoerd. Zo ontmoette ik Thea van Bodegraven. Als naaste van een partner en een kind met een psychiatrische aandoening heeft zij als geen ander ervaren hoe eenzaam en onverteerbaar die positie kan zijn. Je staat naast de strijd die je dierbare voert om beter te worden of tenminste ongeveer normaal te kunnen functioneren. Soms word je zijdelings bij de behandeling betrokken omdat dat op dat moment misschien goed is voor de patiënt. Maar dat je misschien zelf ook handvatten nodig hebt om jezelf staande te houden, daar wordt vaak aan voorbij gegaan. Zij begon haar eigen coachingsbureau om partner en patiënt hierin te begeleiden en ondersteunen.
Wim van Meeren, bestuursvoorzitter bij CZ liet zich door mij op de schouder tikken. We spraken over de patiënt achter de regelgeving, of misschien moet ik vóór de regelgeving zeggen want dáár zou hij moeten staan. Tijdens het gesprek heb ik hem mijn boek ‘Halverwege het einde’ aangeboden omdat ik hem graag wil laten zien wat het hebben van een psychiatrische stoornis met je leven kan doen. Daarbij maakte hij nog een belangrijke opmerking: het inbrengen van kunst als manier om te laten zien en te overtuigen. Ik hoop dat hij tijd vindt de kunst tot zich te nemen. Omdat zijn hobby fotograferen is, heeft hij onze selfie gemaakt.
Staatsecretaris Paul Blokhuis had zitting in het panel en antwoordde zeer open op een aantal vragen over zijn persoonlijke betrokkenheid met de psychische hulpverlening. Omdat het slechten van het taboe op psychiatrie een van mijn speerpunten is, ben ik na de uitzending ook op hem afgestapt. Als blijk van waardering voor zijn openheid en het voorbeeld dat hij daarmee geeft, heb ik hem ook een exemplaar van mijn boek gegeven. Hij werd daardoor zichtbaar geraakt. Hij vroeg mij hoe het zat met het verlies van mijn registratie als huisarts. Tijdens de proefopname werd mij namelijk gevraagd mezelf voor te stellen en waarom ik op de tribune zat en dat stukje over mijn registratie had hij blijkbaar opgepikt. Ik was heel blij met deze vraag omdat ik lid ben van een commissie (HABZ, Herregistratie Artsen Bij Ziekte) die zich hard maakt voor aanpassing van de registratieregels in geval van ziekte bij artsen. Het kan vast geen kwaad dat hij een levend product van de huidige registratieregels voor zich ziet staan.
Terwijl we uiteindelijk de ruimte uitgebezemd werden, sprak ik nog met Ernst, een oude rot binnen psychiatrie, als psychiatrisch verpleegkundige. We deelden de ervaring dat we als werker in de gezondheidszorg als patiënt of als naaste niet om andere zorg vragen maar wel om een andere communicatie. Dat we kennis van zaken hebben nemen we mee en dat kunnen we niet afleggen. Het gebeurt maar al te vaak dat dit als een bedreiging wordt gezien of dat ons doorvragen als lastig wordt ervaren. Echter achter al die kennis schuilt ook gewoon een medisch vraagstuk en ook professionals hebben zorgen en angsten over hun klachten of die van hun dierbaren en willen hand in hand met de behandelaar het traject in.
Toen ik Maastricht weer uitreed, herinnerde mijn maag me aan het feit dat ik niet gegeten had. Ik speurde naar groengeel van de McD. Tussen het MECC congrescentrum en mijn huis in Arnhem zitten er vijf . Zoals wel vaker had ik moeite van het plan, in dit geval de route, af te wijken. Thuis vond ik druiven en kwark in de koelkast. Water en spijzen blijven de eerste levensbehoeften…
Hier stond net nog een gedicht
Maar helaas ben ik voor de delete knop gezwicht
Of misschien is dat juist heel fijn
Zou het een niet zo mooi gedichtje kunnen zijn?
Delete als proces is niet zo zwaar
Het maakt het ge-delete niet minder waar
Maar weg is weg en dat ruimt op
Weer wat ruimte voor iets anders in mijn kop
15914MG
Dit jaar vallen de Week van de Psychiatrie en de Boekenweek (bijna) samen. Hoe mooi komt dit samen in mijn roman ‘Halverwege het einde!’ Vandaag is alweer de laatste actiedag. Alleen vandaag nog bestel je het ebook Halverwege het einde nog voor de prijs van 2,99 euro.
https://www.libris.nl/boek/?authortitle=mascha-gesthuizen/halverwege-het-einde–9789492939111
http://www.ako.nl/product/9789492939111/halverwege-het-einde/
https://www.bruna.nl/boeken/halverwege-het-einde-9789492939111
en vele andere online boekhandels.
Nog twee dagen resteerde
De laatste twee dagen van je leven
We wisten het niet
Maar het is om het even
We zochten naar gedichten
Teksten voor je laatste dag
De grootheid etaleren
In een eenvoudig gedag
Rust en vrede op die momenten
Liefhebben het gevoel
Afscheid nemen
Was achteraf gezien het doel
De dagen passeerden
Het einde van de week
Je laatste nacht kwam
Jij, die nog een laatste maal keek
41114MG
schreef ik ter nagedachtenis aan mijn vader, maar draag ik vandaag op aan onze vriend en zakenrelatie HG.
Dit jaar vallen de Week van de Psychiatrie en de Boekenweek (bijna) samen. Hoe mooi komt dit samen in mijn roman ‘Halverwege het einde!’ En omdat al het goede in drieën komt, maken we er natuurlijk een mooie aanbieding van. Daarom deze hele week het eBook voor slechts 2,99.
https://www.libris.nl/boek/?authortitle=mascha-gesthuizen/halverwege-het-einde–9789492939111
http://www.ako.nl/product/9789492939111/halverwege-het-einde/
https://www.bruna.nl/boeken/halverwege-het-einde-9789492939111
En vele andere online boekhandels.
stil hoofd
vileine gedachten
somber, eenzaam
verloren krachten
nutteloos bestaan
zijn zonder essentie
vriendeloos
dus ook geen clementie
MG081015
https://www.libris.nl/boek/?authortitle=mascha-gesthuizen/halverwege-het-einde–9789492939111
http://www.ako.nl/product/9789492939111/halverwege-het-einde/
https://www.bruna.nl/boeken/halverwege-het-einde-9789492939111
En andere digitale boekhandels.
De voorjaarsagenda wordt geleidelijk gevuld. Wat staat er op de agenda in MAART?
4 maart: Bekend maken wie de winnaars zijn van de verjaardagsactie
22 maart: werk ik mee aan een video-interview over het gebruik van antidepressiva. De video zal worden gebruikt voor een online nieuwssite van de Hogeschool Utrecht. Al eerder schreef ik in https://maschagesthuizen.nl/2018/02/12/opgehokt/
wat antidepressiva met je kunnen doen.
25-30 maart: Week van de psychiatrie. In deze week wil ik opnieuw aandacht vragen voor mensen, in het bijzonder artsen, met een psychiatrische aandoening. Omdat wij psychiatrische patiënten nogal eens geconfronteerd worden met de taboes daarop, nodig ik iedereen uit mijn boek te lezen om zo te beleven hoe het kan zijn een psychiatrische patiënt te zijn. Om het je gemakkelijk te maken, bieden https://futurouitgevers.nl en ik het ebook Halverwegeheteinde tijdens de week van de psychiatrie voor een psychiatrisch prijsje aan. Nadere informatie volgt.
Geannuleerd! Ik ben niet aanwezig in deze uitzending. Verplaatst naar begin september. Nadere info volg.
31 maart: om 11 uur ben ik te gast bij http://www.or6.nl/index.php/programma-s/sjpek-mit-eier onder het motto ‘zelfs de dokter is gek geworden.’ Tijdens dit Noord Limburgse live tv-programma zitten we met meerdere personen aan tafel en worden verschillende onderwerpen besproken. Ik verheug me erop en tot het zover is probeer ik mijn beste Limburgs nog wat op te poetsen.
Deze blog verscheen eerder op Hebban. Vanwege de brief die ik heb mogen ontvangen omdat ik ‘Halverwege het einde’ opstuurde naar H.M. Máxima, wil ik hem ook hier met jullie delen.
Voor de Koningin
Jolanda Pikkaart, kleurrijke schrijfcoach en stichter van de Kleurrijke Schrijfgroep, postte een vraag op Twitter: Als je je boek op zou willen sturen, aan wie zou je dat dan doen? Het gekke is dat ik daar niet eens over na hoefde te denken. Voor ik het wist, had ik mijn antwoord getypt: H.M. Máxima. Markant detail: ik ben totaal niet Koningsgezind. Ik heb er niks op tegen, zie zelfs de meerwaarde van het hebben van een Koningshuis in de relaties en samenwerking met andere landen. Maar ik heb nooit met oranje vlaggetjes staan zwaaien en volg ook niet wat er gebeurd bij de Oranjes.
‘Doen!’ antwoorde Jolanda op Twitter. De vraag is natuurlijk of Hare Majesteit op mijn boek zit te wachten. Anderzijds moet je zo’n vraag misschien niet stellen maar je hart volgen.
Het is nu ruim acht maanden na het overlijden van de zus van H.M. Máxima. Haar zus had zelfmoord gepleegd. Het bleef me bij omdat ik bezig was de laatste hand te leggen aan ‘Halverwege het einde’ waarin suïcide een belangrijk thema is. En omdat ik in die periode in een zoveelste recidief van mijn depressies zat. Ik werd geraakt door de begripvolle manier waarop H.M. Máxima over haar zusje sprak, over haar depressies en over haar keus uit het leven te stappen. Een moment zelfs had ik gewild dat H.M. Máxima naast me zou staan en even haar arm om míjn schouder zou leggen. Niet als Koningin, maar als grote zus.
Als zus moet zij verder met dit gat in haar familie, dat toch altijd anders is door het label zelfmoord dat eraan hangt. Daarom heb ik haar mijn boek gestuurd. Als verlate condoleancekaart. Als het aanreiken van begrip en herkenning, ook al is elk verhaal anders. Als blijk van waardering voor haar respectvolle en liefdevolle woorden die zij voor haar zusje had. En om haar te laten weten dat er ook na langere tijd nog mensen zijn die beseffen dat je ook nog worstelt met het verdriet als de storm is gaan liggen.
Gisteren liep ik met fijne mensen de Storytrail van Arnhem. Het was een voorschot op mijn verjaardag. Dat neem ik doorgaans niet, je moet het lot niet tarten, maar dit jaar dacht ik: de 50 heb ik gehaald. En dat is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Dus het lot een beetje kietelen kan vast niet zoveel kwaad. Voor de zekerheid had ik wel de verjaardagstaart thuisgelaten. Want stel…
Wil jij nog meedoen aan de winactie? Klik op onderstaande link om bij de verjaardagspagina te komen en vul je wens in.